රොක්ස්ටාර් ශ්‍රී ලංකා

කාලෙක ඉඳන් මට හිතිච්ච දෙයක්, අර ගෙදර හදාගත්ත ඩ්‍රම් සෙට් එකෙන් වැඩ දාන සූරිය වැව කොල්ල දැකල අලුත් වුණා.

අපේ ලංකාවේ සිනමාවේ මම දකින ලොකු අවුලක් තමයි ලංකාවේ ෆිලුම් ලංකාවේ මහ පොලොවේ පය ගහල ඉන්න මිනිස්සුන්ට appeal වෙන්නේ නැති එක. දැන් ඔය හෝ ගාන පොකුණ වගේ ෆිලුමක් ගත්තත් මගේ යාලු අසියා කියපු කතාවක් තමයි "හරියට නිකං කොලඹ පොෂ් එකෙක් ගම ගැන කතාවක් ගැහුවා වගේ" කියලා. ඔය ලක්ෂනය බහුතරයක් කතා වලට පොදුයි.

මම කියන්නේ මේකයි, ලංකාවේ "සංගීත" නැත්තම් සංගීත සංදර්ශන සහ බෑන්ඩ් පිස්සුව කියන්නේ ගොඩක් තරැණ ජනතාව අතර කාලයක් තිස්සේ තිබුණු වෙනම සීන් එකක්. අවුරුදු කාලෙට නත්තල් කාලෙට අහල ගම් හතේම තියෙන සංගීත කැලෙන්ඩර් එක කටපාඩමින් කියන එකෙක් බොලැයි සෙට් වලත් අැති. දැන් ඔය ෆේස්බුක් එකේ වුණත් සහරාෆ්ලෑෂ් ෆෑන්ස්ලට මඩ ගහන්නේ සහරාෆ්ලෑෂ් ෆෑන්ස්ලා අම්බානක ඉන්න නිසා නේ. විශේෂයෙන්ම ලංකාව කියන්නේ කොලඹ නෙමෙයි කියන එක අපි අමතක කරන්න හොඳ නෑ.

ඉතින් මම කියන්නේ ඔය ඉංගිරිසි ෆිලුම් තියෙන්නේ දුප්පත් ගමේ කොල්ලෙක් අමාරුවෙන් කට්ට කාලා ජනප්‍රිය තලයේ සංගීත තරු වෙන හැටි ගැන. අපිට අැයි බැරි ඔය විදියේ කතාවක් ගහන්න ලංකාවට හරියන විදියට? දැන් මේ සූරිය වැව කොල්ලාගේ scene එකම ගන්න පුළුවන්.

ගොව් තැන් කරලා අමාරුවෙන් ජීවත් වෙන කොල්ලෙක්. ඌ ඉස්කෝලේ වැඩත් හැමදාම ෆේල්. හැබැයි මූ හෙන සංගීත පිස්සා. යාළුවෝ එක්ක සංගීත හොය හොය බලන්න යනවා. ( ඔය සංගීතෙකට ගිය වෙලාවක කෙල්ලෙකුට නම්බර් එකක් දෙන්න ගිහින් එ්කිගේ අයියට මාට්ටු වෙලා එතැන දඩ වලියක් යන සීන් එකක්, පස්සේ උන් දෙන්නා සෙට් වෙන පොඩි ලව් සීන් එකක් එහෙම ඕනෙ නම් side එකෙන් අරන් යන්න පුළුවන් ). මුගේ සංගීත පිස්සුව නිසාම මූ ටිං බෙලෙක්ක එක්කහු කරං ගෙදර පොඩි ඩ්‍රම් කිට් එකක් හදාගෙන practice කරනවා තනියම. තව ඉතින් මැද්දට දාන්න පුළුවන් ඉස්කෝලේ බෑන්ඩ් එකට කට්ටිය තෝරද්දී මූව සංගීත සර් බෑන්ඩ් එකට ගන්නේ නෑ මොකෝ ට්‍රයල් එකේ මූට ගහලා පෙන්නන කිව්වම මූ ගහන්නේ "ටකරං" බීට් නිසා ( ඕක අනිවා පෙන්නන්න ඕනේ මොකෝ බහුතරයක් ඉස්කෝල වල ඉන්නේ ළමයින්ගේ talents කන ඔය වගේ ගුරුවරු නේ ). කොහොමහරි මූ දවසක් මූ සෙල්ලම් කරන ක්ලිප් එකක් ෆේස්බුක් දානවා. ඊට පස්සේ ඒක හිට් වෙලා පොරට chance එකක් එනවා බෑන්ඩ් scene එකට එන්න. මූට ලංකාවේ ෆේමස් බෑන්ඩ් එකක ඩ්‍රම්ස් වාදක ශිල්පියා විදිහට එකතු වෙන්න chance එක ලැබෙනවා. එතනින් පස්සේ ඉතිං කතාව එක එක විදියට හරවන්න පුළුවන්. එක්කෝ පෙන්නන්න පුළුවන් මූ ඊට පස්සේ drug scene එකට වැටිලා චොර වෙන හැටි ( පහුගිය ටිකේ සංගීතකාරයෝ කී දෙනෙක් නම් එහෙම වුණාද ). නැත්තම් මගේ හිතේ තියෙන්නේ මෙහෙම දෙයක්. මූ බැන්ඩ් scene එකට ආවට පස්සේ උට එළියෙන් ඉස්සර පෙනිච්ච අාතල් එක ඇතුලේ නැහැ. උට අනිත් ඩ්‍රමර්ස්ලා කැපිල්ල දානව. බෑන්ඩ් අයිතිකාරයෝ ඌව හූරං කනවා ( මම දන්නේ නෑ ඉතින් මම ඔය field එකේ නෙමෙයි නේ , ඔය වගේ තව තියෙන සුන්දර නැති scene පෙන්නනවා ).

අන්තිමට ඔය කැපිලි කෙටිලි හැල හැප්පිලි උඩින් ගිහින් ෆිලුමේ අවසාන සීන් එකේදි මුගේ බෑන්ඩ් එක ගහනවා දෙරණ attack show එකක්‌ මහා විසාල ජනකායක් ඉස්සරහ. එ් show එකටත් මූගේ දුප්පත්කම විකුණලා සංවිධායකයෝ පට්ට සෙනගක් අද්දනවා. "ෆේස්බුක් එකේ වැඩ දාපු සූරිය වැව xxx ගේ දෙරණ attack show ආගමනය.. සීදුව සකුරා සමග.." ඔහොම කියා කියා තමයි සංගීතේ නිවේදන ශීල්පියාත් වැඩේ නග්ගල ගන්නේ. මූට ඒ ගැන සතුටක් නෑ. මොකෝ දුප්පත් වුණත් සංගීතෙට ආස වුණත් ඌ කැමති නැහැ එහෙම එක එකාට කිච වෙන්න. ඌ මේ show එකේ හැබැයි ගහනවා epic ගැහිල්ලක්. අන්තිමට nonstop එකක් එහෙම ගහනවා ෆුල් වැස්ස වැටිලා කොර වෙලා යන්න.. Solo එකක් ගහනවා මූ ටහිකිලා යන්න ඒක තමයි film එකේ කොරම සීන් එක වෙන්න ඕනේ.. හැබැයි ඒ ඔක්කොම ගහලා සංගීතේ ඉවර වෙන්න යනකොටම මූ නිවේදකයගෙන් මයික් එක උදුරාගෙන දෙනව පොඩි කොර වෙන speech එකක් ( හරි හරි පොඩ්ඩක් cliché තමයි ඉතින්  ). වැඩි වෙලා ගන්නේ නැතුව හින්දි ෆිල්ම් වල වගේ ඌ තප්පර 20 කින් විතර කියනවා ඌ ආයේ ජනප්‍රිය වේදිකාවේ ගහන්නේ නෑ කියලා.. කියලා හැමෝටම බුදු සරණයි ඉස්තූතියි කියලා ඌ වේදිකාවෙන් බැහැලා යනවා..

ඊට පස්සේ film එකේ පස්චාත් climax කොටසේ පෙන්නනවා මූ ගමට ගිහින් පොඩි බෑන්ඩ් එකක් දාගෙන wedding, පොඩි පොඩි උත්සව වල විතරක් ගහනවා. අන්තිමටම පෙන්නනවා මූ වෙඩිමක සෙල්ලම් කරන්න ගිහින් ඩ්‍රම් සෙට් එක ඉස්සරහ වාඩි වෙලා ඉද්දි මූට කෝල් එකක් එනවා, ෆෝන් screen එකේ නම වැටෙන්නේ "ෆ්ලෑෂ්බැක් රොෂාන් අයියා" කියලා. මූ කෝල් එක කට් කරනවා. එතකොට sms එකක් එනවා එ් නම්බර් එකෙන්ම "මල්ලී අර වැඩේට මොකෝ කියන්නේ?" කියලා. මූ ඔලුව දෙපැත්තට වනලා ෆෝන් එක සාක්කුවට දාගෙන ස්ට්ක්ස් දෙක තුන් පාරක් "ටක්" "ටක්" "ටක්" ගාලා වද්දලා සින්දුවක් පටන් ගන්නවා..

*End credits rolling*