ඩුබායි ගිය සුමනාගේ කවිය

හිත මිතුරු මරු කතර මැද
සුල්තාන්ගේ නපුරු මැදුරේ,
"බිම පිහදාපන්,කන්නාඩිය වගේ" 
බුරපු සුල්තාන් සැප පුටුවේ..

දා බින්දු වක් කරන්..
පොලොව පිහි දැම්ම මම
ලොකුම ලොකු දාඩිය බින්දුවක්
වැටුනා රළු පොලොව උඩ

වැටුණු ඒ දාඩිය.. 
බින්දුවේ පතුලෙන්ම 
දැක්කා මම උඹේ මූණ,
ගම් මැද්දේ දුක් විඳින
පොඩි උනුත් වට කරන්..

"මාලිෂ් ලුලු"
කෑගැහුවා සුල්තාන්!
"පිහිදපන් ඔය ඉලව් දාඩිය බින්දු..
කැත කරන මගෙ පොලොව"

දාඩියත් එක්කම 
උඹලවත් පිහිදැමුනා
ඇඳන් හිටි රෙද්දෙන්ම..

ඇස් වලින් කඳුළු කැට
වැටුනත් උඹල ගැන
කලවමේ දාඩියට
සැඟවුනා මගේ කඳුළු..

දිලිසෙනව බිම දැන්
කන්නාඩියක් වගේ..
කන්නාඩියෙන් හෙව්වා මම
හුරුපුරුදු මගේ මූණ..

දැක්කේ නෑ මම මාව,
කොහේ නැතිවෙලාද මම?
දැක්කේ ඒ වෙනුවට 
සුල්තාන්ගේ කොටි දෑස,
බඩගින්නේ තලු මරන..

**********************

කඳුළු බිඳු එක්කම 
උඹලවත් පිහිදැමුනා
කැඩුණු මගේ රෙද්දෙන්ම....